اَللّهُم اِنّا نَشکُو اِلَیکَ فَقدَ نَبِیِّنا و غَیبَةَ اِمامِنا وَ قِلَّةَ عَدَدِنا و کَثرَةَ اَعدائِنا وَ تَظاهُرَ الاَعداءِ عَلَینا و وُقُوعَ الفِتَنِ بِنا، فَفَرِّج ذلِکَ. اللّهُمَّ بِعَدلٍ تُظهِرُهُ وَ اِمامِ حَقٍّ نَعرِفُهُ، اِلهَ الحَقِّ. آمینَ رَبَّ العالَمینَ.(1)

 

خداى فریادرس من!

 

به شکایت نزد تو آمدم امّا

 

نمى‏دانم از کدامین درد بایدم نالیدن،

 

از فراق محبوب تو مصطفى(ص)

 

یا غیبت آشکارترین حجّتت بر گستره هستى،

 

از کمى دوستان یکرنگ و یکدل

 

یا بسیارى دشمنان هرزه،

 

از هجوم ناپاک مردمان

 

یا برآمدن طوفان‏هاى بلا،

 

نمى‏دانم کدامین رنج، دست نوازش تو را بر سرم مى‏کشاند

 

لیک کویر تفتیده جانم

 

باران عدل تو را انتظار مى‏کشد،

 

تا کام خشکیده‏اش سیراب گردد

 

و دل آزرده‏ام ظهور عزیزى را مى‏طلبد

 

تا عمق زخم‏هایش التیام یابد.

 

به لطف و رحمتت دل بسته‏ام

 

پى‏نوشت:

 

 

  1. دعاى قنوت امیرالمؤمنین علیه السلام، مستدرک‏الوسایل، ج1، ص319.

نوشته شده در جمعه 91 مهر 28ساعت ساعت 11:43 صبح توسط سهراب| نظر بدهید
طبقه بندی: مطالب عارفانه